Hüzün Bahçesinden Esintiler

Bir Çınar Yapraklarını Döktü Hüzün Bahçesinde

 

Hışımla kalktım yataktan. 'Ben gördüm yani görmüştüm onu dün' diyerek olup biteni anlamaya çalıştı zihnim. Hıçkırık sesleriyle açıldı kapı.

- İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn! Dedeni kaybettik oğlum.

Güzel dedem rabbimize kavuştu demek. Rabbim rahmet eyle dedeme. 

Vakit nasıl geçti nasıl oldu anlamadık. Her görüşümde sanki onu son defa görüyormuşum gibi gelirdi. Hatta son gördüğümde iyice sessizleşmişti, dalıp dalıp uzaklara giderdi. Eskiden anlattığı anılarını dahi pek anlatmazdı. En son 1948 yılında itfaiye şefliği görevinde kullandığı ciplerden bahsetmişti, hafızasının hala ne kadar sağlam olduğunu ispatlamıştı bizlere. Sürüngenlerden bahsedileceği zaman 'konuyu değiştirebilir miyiz lütfen' derdi kibarca. Bilek güreşi yapardık, onun elleri sanki bir çınarın dalını tutarmış gibi hissettirirdi. Öyle kibar konuşurdu tane tane kendini soluksuz dinletirdi. 

Dedemin en çok babaanneme 'GÜLÜM' deyişini sevdim. Ne kadar kızsa da ne kadar sinirlense de GÜLÜM derdi. O kadar güzel kahkaha atardı ki biz o gülsün diye şakalar yapardık. Gülünce inlerdi ev ve herkes gülmeye başlardı o güldüğü zaman. Edebi, sevgiyi, merhameti hep büyüklerimizde gördük çok şükür. 

Beraber cuma namazına giderdik köydeyken. Elinde baston beni ormanın içlerinden camiye götürürdü. Hep vaktinden önce hazır olurdu. Bana derdi ki işe girdiğinde hiç saate bakma saate bakmak ve işe vaktinden sonra gitmek hiç hoş karşılanmaz. İşteyken ne zaman saate baksam onun bu sözlerini anıyorum şimdi. 

96 sene. Dile kolay, savaşlara, darbelere, bütün bir fitne dönemine şahitlik ederek herkesin büyük acılar çekerek son nefesini verdiği bir dönemde dilinde Allah kelamı ile vefat etmek. Canım dedem sabah namazını kılmış sonra uyumuş. Kimseyi yormadan, herkes tarafından iyi bilinerek göçmüş bu dünyadan. 

 

Şimdi yanımızda olsan yine anılarınla tarihi koklasak, beraber kozalak toplasak, arıları beklesek, onlarla konuşmalarına şahit olsak. 'Akıl fıçısı benim çocuğum' desen sen yine...